Boudewijn de Groot Follow

Zo te sterven op het water
met je vleugels van papier,
zo maar drijven na het vliegen,
in de wolken drijf je hier.
Met je kleuren die vervagen,
zonder zoeken, zonder vragen.
Eindelijk voor altijd rusten
met de bloemen die je kuste.
Geuren die je hebt geweten,
alles kan je nu vergeten,
op het water wieg je heen en weer.
Zo te sterven op het water
met je vleugels van papier.

Als een vlinder die toch vliegen kan
tot in de blauwe lucht,
als een vlinder, altijd vrij
en voor het leven op de vlucht,
wil ik sterven op het water,
maar dat is een zorg van later.
Ik wil nu als vlinder vliegen,
op de bloemenblaren wiegen.
Maar zo hoog kan ik niet komen,
dus ik vlieg maar in mijn dromen.
Altijd ben ik voor het leven op de vlucht,
als een vlinder die toch vliegen kan
tot in de blauwe lucht.

Om te leven, dacht ik,
je zou een vlinder moeten zijn,
om te vliegen heel ver weg
van alle leed en alle pijn.
Maar ik heb niet langer hinder
van jaloers zijn op een vlinder.
Want zelfs vlinders moeten sterven,
laat ik niet mijn vreugd bederven.
Ik kan zonder vliegen leven.
Wat zal ik nog langer geven
om een vlinder die verdronken is in mij?
Om te leven hoef ik
echt geen vlinder meer te zijn.